Büyük Ortadoğu Projesi ile ilgili en çarpıcı açıklama ABD’nin güvenlikten sorumlu danışmanı daha sonra Dışişleri Bakanı Condoleezza Rice’ın 7.8.2003 Washington Post gazetesinde yayınlanan yazısında görülmektedir.
“Transforming The Middle East – Ortadoğu’yu Dönüştürmek” Rice bu yazısında Fas’tan Basra körfezine kadar Ortadoğu’da bulunan 22 devletin rejiminin, sınır ve haritalarının değiştirileceğini, Türkiye’nin de bunların içinde olduğunu vurgulamıştır.
VİETNAM’I KAYBEDERSEK KOMÜNİSTLER TÜRKİYE’YE TEHDİTDE BULUNABİLİR!
Fransız ve ABD güçlerini yenerek halkını bağımsızlığa kavuşturan komutan Võ Nguyên Giáp 4 Ekim 2013’de yaşamını yitirdi. Türk 68’li devrimcileri Vietnam ulusal kurtuluş hareketlerinden etkilenmiş, sempatiyle bakıyorlardı. Vietnam Ulusal Kurtuluş Savaşı’na ilk kitlesel destek ve tepkiler 1966 yılında oldu.
Havai’de bulunan ABD Başkanı Lyndon Baines Johnson, 7 Şubat 1966’da yaptığı konuşmasında Kore, Avusturalya ve Yeni Zelenda’nın Vietnam’a asker göndermesini övdü, Türkiye ile ilgili olarak şunları söyledi:
“Komünist mütecavizler Vietnam’da başarı kazanırlarsa, kurtuluş savaşları dedikleri mücadele yolu ile Filipinler, Yunanistan ve Malezya’da isyanla: Kore’deki vahşiyane tecavüzlerle; Türkiye’de tehditle ve dünyada hür seçimlerle elde edemediklerini yapabilecekleri inancına saplanacaklardır.”
DEVRİMCİ GENÇLER, JOHNSON’A TEPKİ DUYUYOR!
Türkiye Milli Gençlik Teşkilatı (TMGT) Genel Başkanı Alp Kuran, ABD Cumhurbaşkanı Lyndon Baines Johnson’un, Honolulu Konferansında, Türkiye’yi Vietnam’a benzetmesi ve komünizm tehlikesini neden göstererek, Türkiye’nin iç işlerine karışması niteliğinde konuşması dolayısıyla aşağıda yayınlanan mektubu 12 Şubat 1966 Cumartesi günü Başkan Lyndon Baines Johnson’a göndermişti:
"Bay Başkan, Bu size bir ulusun gençliğinin sesini ileten bir mektuptur. Bütün Türk Gençlik Liderlerinin görüşlerinin toplanması ile alınan kararların ifadesi ve sonucu olması bakımından, biraz gecikmiş bir mektuptur. Bay Başkan, Honolulu Konferansı sırasında, Vietnam’da giriştiğiniz haksız savaşı haklı göstermek üzere yaptığınız açıklamalarda, Vietnam’da savaşa son verip çekildiğiniz takdirde komünistlerin Türkiye’de tehdit ve baskı ile işbaşına geleceklerine dair beyanlarınıza hayretle ve üzüntüyle öğrenmiş bulunuyoruz.
Bu sözlerinizin -Türkiye’nin gerçeklerini çok daha yakından bilen Türk gençliği olarak- gerçeklere hiç uymadığını belirtmek istiyoruz. Bay Başkan, Her şeyden önce, ABD Milleti ile Türk Milleti arasındaki iyi dostluk münasebetlerinin, başkan seçildiğinizden bu yana, Amerikan hükümetinin olumsuz ve mütecaviz edalı davranışları sonucunda yaralar almağa başladığına ve Türk kamu oyunu rencide ettiğine dikkatinizi çekmek istiyoruz.
Bay Başkan, saygıya değer olmak bakımından Amerikan ulusu ile Türk ulusu ve ne de herhangi bir ulus arasında hiç bir fark olmadığını sizin de kabul edeceğinizi ümit ediyoruz. Bu açıdan, Honolulu Konferansındaki sözlerinizin bizde uyandırdığı bazı terüddütleri izale etmeği kabul edeceğinize inanıyoruz.
Bay Başkan, Türkiye’de komünistlerin tehditle işbaşına gelebilecekleri yolundaki iddianızın ve bu iddianın dayanağı olan bilgilerinizin hangi istihbarat kaynaklarına dayandığını; bu istihbaratı Türkiye’deki resmi memurlarınız tarafından mı, yoksa Türkiye’deki gizli ajanlarınız kanalıyla mı elde ettiğinizi, Türkiye’ye komünizmin gelmesini önlemeğe azimli ve gerçek görevli Türk gençliği olarak öğrenmek istiyoruz. Ayrıca, bu özel istihbarat kaynaklarınızı Türkiye’nin içine yalnız dostluk adına ve yalnız Türkiye’nin menfeatlerini korumak üzere soktuğunuza ikna edilmek ihtiyacında olduğumuzu da belirtmeyi, ulusumuza karşı ifa edilmesi gereken bir borç sayıyoruz.
Bay Başkan, bildiğiniz gibi, Türkiye Cumhuriyeti demokrasiyle idare edilen bir hukuk devletidir. ABD’de olduğu gibi mahkeme kararı ile hüküm giymemiş olan kişiler Türkiye Cumhuriyetinin masum, muteber ve şerefli vatandaşlarıdır. Ve Türkiye’de komünizm kanun dışıdır. Durum bu iken, ABD Başkanı olarak Honolulu Konferansında sarfettiğiniz sözleri şerefli ve masum Türk vatandaşlarını şaibe altında bırakması, Türkiye Cumhuriyetini kanunları uygulamaktan aciz bir hükümet olarak dünya kamu oyuna tanıtacak nitelikte olması, ayrıca bir ülkenin iç işlerine müdahale anlamını taşıması ve ulusal haysiyeti rencide eder mahiyette bulunması bakımından şiddetle protesto etmek mecburiyetinde olduğumuzu belirtmek isteriz. Gene belirtmek ve inanmanızı isteriz ki, bir Hukuk Devleti olan Türkiye Cumhuriyeti hükümetleri Türkiye’nin içinden çıkacak komünistleri kanun yoluyla ve mahkeme kararıyla cezalandırmak kudretine her zaman sahip olduğu gibi Türk Ulusu ve Türk Silahlı Kuvvetleri de dışarıdan gelecek herhangi bir komünist tecavüzünü doğrudan doğruya kendi gücüne dayanarak önlemek ve yok etmek imkânına her zaman sahiptir.
Bay Başkan, Gerçek bu iken, Honolulu Konferansındaki sözlerinizin anlamını ve maksadını anlamakta güçlük çektiğimizi ve bu anlamı ve maksadı araştırmak zorunda olduğumuzu belirtmek isteriz. Bu sözlerinizin, Amerika Birleşik Devletlerinin veya Amerikan şirketlerinin bu güne kadar Türkiye’de elde etmek imkanını bulduğu haksız imtiyazları gözden geçirme ve eşit dostluk bağları yaratma eğilimlerinin ve çabalarının kuvvetlendiği bir zamana rastlaması belki kötü bir tesadüfün sonucu olmuştur.
Fakat bu sözleriniz itiraf edelim ki, Amerika’nın Türkiye’deki haksız menfeatlerini sürdürmek ve Türk ulusunun meşru haklarını elde etmesini önlemek amacına dayanıp dayanmadığı hususunda tereddütler uyandırmıştır. Türkiye’de komünizm tehlikesi yok iken, sırf Amerika’nın Türkiye’deki haksız menfeatlerini korumak amacı ile gerekirse ülkemizi Vietnam’a döndürme emelini ve teşebbüslerini taşıyıp taşımadığı hususunda şüpheler yaratmıştır.
“VİETNAM’DA DEVAM EDEN VAHŞİ SAVAŞ AMERİKAN HÜKÜMETLERİNİN SAKAT POLİTİKASI SONUCUDUR”
Bay Başkan, ‘Çirkin Amerikalı’ kitabı bir Amerikalı yazarın eseridir. Ve bu eserde yoksul bir ülkede komünistlerin nasıl Amerikan hükümetlerinin sakat ve anlayışsız politikası sonucu işbaşına geldikleri dile getirilmektedir.
Amerika Birleşik Devletleri hükümetlerinin yoksul ülkelerde gerçek milliyetçileri destekleyecek yerde, kendi özel menfaatlerine hizmet edecek satılmış ve uşak hükümetler aramağa çalışmaları ve yaratmalarıdır ki, bu ülkelerde Amerikan düşmanlığını uyandırmış, buhranlara sebebiyet vermiş, yer yer komünistlerin iktidara gelmelerini sağlamıştır. Küba’da diktatör Batista’nın desteklenmesi Castro’yu, Çin’de zalim Çang Kai Chek’in desteklenmesi Mao Tse Tunk’u yaratmış ve iktidara getirmiştir. Vietnam’da devam eden vahşi savaş gene Amerikan hükümetlerinin sakat politikası sonucudur. Bugün itiraf etmek zorundayız ki, İkinci dünya Savaşından bu yana eğer Hür Dünyanın sınırları oldukça daralmışsa, bunun baş sorumlusu İkinci Dünya Savaşından beri Hür Dünyanın liderliğini yapan ve dünya politikasını yöneten Amerikan hükümetleridir.
Hür dünya sınırlarının bu şekilde gittikçe daralması olayı, ABD tarafından bu güne kadar izlenen politikanın iflas ettiği ve iflas etmesi gerektiği gerçeğini ortaya koymakta, ve yeni bir dünya düzeni anlayışının kabulünü zorunlu kılmaktadır. Bay Başkan, Bütün bu gerçekler karşısında, size, Birleşmiş milletler Antlaşması hükümlerini de göz önünde tutarak, Türkiye’nin içişlerine karışmak anlamını taşıyacak sözlerden ve davranışlardan dikkatle kaçınmanızı, ve yalnız Birleşik Amerika Devletlerinde komünistlerin mevcut olup olmadığı ve serbestçe dolaşıp dolaşmadıkları meselesiyle ilgilenmenizi, Türkiye ile Amerika arasında eşit ve şerefli bir dostluğu devam ettirmeğe kararlı Türk Gençliği olarak tavsiye etmeği gerekli görüyoruz.
Bay Başkan, Siz de kabul edersiniz ki, Türkiye Türklerindir. Ve emin olunuz ki Türkiye Cumhuriyeti ulusal bağımsızlığını ve haysiyetini yalnız komünistlere karşı değil, bütün yabancılara ve yabancı emellere karşı korumak kararında, azminde ve bilhassa gücündedir. Çünkü Türkiye Cumhuriyeti, Birinci Dünya Savaşından sonra yurdumuzu işgal eden Batılı emperyalistlere karşı "geldikleri gibi giderler" diyen ve aynı zamanda komünizme karşı yaşama hakkı tanımayan büyük kurtarıcımız Mustafa Kemal Atatürk’ün ülkesidir. Ve, bütün Türk Ulusu, Türk Ulusunun ayrılmaz parçası olan Türk Gençliği ve Türk Silahlı Kuvvetleri Atatürk’ün takipçisidirler. Bay Başkan, bütün bu gerçeklerin ışığı altında, bu mektubumuzu, Amerikan Ulusu ile Türk Ulusu arasında gerçek ve devamlı bir dostluğu korumak samimi arzusunun ifadesi olarak karşılayacağınızdan emin olarak, şahsınızda hürriyete ve hür düşünceye aşık Amerikan Gençliğini selamlamamıza müsaadelerinizi rica ederiz. Saygılarımla, Genel Başkan Alp Kuran."
Kıbrıs sorunu nedeniyle ABD Başkanı Lyndon D. Johnson’un Başbakan İsmet İnönü’ye gönderdiği, ve gazetelerde açıklanan mektuba karşı Ege Üniversitesi Fikir ve Sanat Kulübü Başkanı A. Ali Etensel’in bu konuda yayınladığı bildiri ise şöyledir:
“Başkan Johnson’un Başbakanımıza yazmış olduğu mektubu esef ile karşıladık. Milli gururumuzla bağdaşmayan bu mektuba gençlik olarak cevap veriyoruz. Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Johnson: Türkiye hiçbir zaman emperyalist bir devletin yardakçısı olmayacaktır. Buna teşebbüs etmeğe kalkan zavallılara gereken ders en kısa zamanda verilecektir. Türkiye’mizin Vietnam’a benzetilmesine hiçbir zaman müsaade etmeyeceğiz. Bugüne kadar Amerika’nın dış politikamiza ve iç politikamıza burnunu soktuğu ve her zaman Türk milli menfaatlerini hiçe saydığı için Amerika’yı kendimize dost olarak kabul etmiyoruz. Bizi mahvetmek isteyen emperyalizme ve bizi yutmak isteyen kapitalizme karşı bütün ulusca mücadeleyi caiz gören bir milletin gençliğiyiz. Ulu önder büyük ATA’mız bugünkü şartlar içinde ne şekilde hareket edeceğimizi aşağıdaki sözleriyle göstermiştir:
‘İstiklal ve Cumhuriyetine kastedecek düşmanlar, bütün dünyada emsal görülmemiş bir galibiyetin mümessili olabilirler. Cebren ve hile ile aziz vatanın bütün kaleleri zaptedilmiş, bütün tersanelerine girilmiş, bütün orduları dağılmış ve memleketin her köşesi bilfiil işgal edilmiş olabilir. Bütün bu şeraitten daha elim ve daha vahim olmak üzere, memleketin dahilinde, iktidara sahip olanlar gaflet ve delalet ve hatta hiyanet içinde bulunabilirler. Hatta bu iktidar sahipleri şahsi menfaatlerini, müstevlilerin siyasi emelleriyle tevhit edebilirler. millet, fakrü zaruret içinde harap ve bitap düşmüş olabilir. Ey Türk istikbalinin evladı! İşte; bu şerait içinde dahi, vazifen: Türk istiklal ve Cumhuriyetini kurtarmaktır. Muhtaç olduğun kudret, damarlarındaki asil kanda mevcuttur."
ABD, ULUSLARARASI SAVAŞ SUÇLULARI MAHKEMESİNDE YARGILANDI ve MAHKUM EDİLDİ
TİP’in genel başkanı olan, Siyasetçi kimliğinin ötesinde aynı zamanda bir devletler hukuku doçenti olan Mehmet Ali Aybar, 1966 yılında filozofBertrand Russell’ın girişimiyle oluşturulan Uluslararası Savaş Suçları Mahkemesi’nin bir üyesiydi.
“Russell Mahkemesi” olarak da bilinen Mahkeme’nin amacı, gerek stratejik önemi gerek zengin yeraltı kaynakları nedeniyle Vietnam konusunda önceleri sömürgeci Fransa’yı destekleyen daha sonra ise kukla hükümetler ve askerî birliklerle fiilî olarak ülkeye giren ABD’nin işlediği savaş suçlarını araştırmak, dünya çapında kamuoyu yaratmaktı. İdari başkanlığını Jean-Paul Sartre’ın yaptığı Mahkeme adına dünyanın önde gelen entelektüellerine, alanlarındaki yetkin isimlerine davet mektupları gönderen Onursal Başkan Russell, Mahkeme’yi, “ezilenlerin adil bir şekilde müdafaa edilebilecekleri bir platform, bir forum” olarak tanımlıyor; “büyük bir askerî devletin küçük bir ulusa karşı giriştiği en acımasızca ve utanmazca faaliyetlerin birikmiş kanıtlarını gün ışığına çıkarma” isteğini ortaya koyuyordu.
1950’li yıllardan itibaren özellikle nükleer silahsızlanma için ve Vietnam’da yürütülen savaşa karşı verdiği mücadele ile öne çıkan Russell, bir Uluslararası Savaş Suçları Mahkemesi oluşturma fikri için çalışmalarına 1966 sonlarında hız kazandırdı. Nitekim aynı yılın Kasım ayında Russell’ın çağrısıyla Londra’da bir araya gelen bir grup aydın, Mahkeme’nin statüsünü ve programını hazırlayarak Vietnam’a çeşitli tahkik komisyonları göndermeyi kararlaştırdı.
Mahkeme, Russell, Sartre ve Aybar dışında şu isimlerden
oluşuyordu:
• Wolfgang Abendroth: Hukuk doktoru, siyaset bilimi profesörü.
• Gunther Anders: Yazar, felsefeci.
• James Baldwin: Yazar.
• Lelio Basso: İtalyan Sosyalist Proleter Birlik Partisi Başkanı, milletvekili, uluslararası avukat.
• Simone de Beauvoir: Yazar, felsefeci.
• Lazaro Cardenas: Meksika eski devlet başkanı.
• Stokely Carmichael: Barışçıl Öğrenci Koordinasyon Komitesi Başkanı.
• Lawrence Daly: Büyük Britanya Ulusal Madenciler Sendikası Genel Sekreteri.
• Vladimir Dedijer: Tarihçi ve hukuk doktoru (Dedijer, aynı zamanda “Mahkeme Başkanı” sıfatını taşıyor ve oturumları yönetiyordu).
• David Dellinger: Amerikalı pasifist, Liberation editörü, 5. Cadde Gösteri Komitesi” Başkanı.
• Isaac Deutscher: Tarihçi.
• Haika Grossman: Hukukçu.
• Gisele Halimi: Avukat, Cezayir’deki Fransız baskısına dair kimi eserlerin yazarı.
• Amado Hernandez: Şair, Filipinler Demokratik İşçi Partisi Başkanı, Ulusal Filipinli Yazarlar Örgütü fiilî başkanı.
• Melba Hernandez: Küba Vietnamla Dayanışma Komitesi Başkanı.
• Mahmud Ali Kasuri: Pakistan Yüksek Mahkemesi’nde avukat.
• Sara Lidman: Yazar.
• Kinju Morikawa: Avukat, Japonya Sivil Haklar Birliği Başkan Yardımcısı.
• Carl Oglesby: Oyun yazarı, Demokratik Toplum İçin Öğrenci Girişimi eski başkanı.
• Shoichi Sakata: Fizik profesörü.
• Laurent Schwartz: Matematik profesörü.
• Peter Weiss: Oyun yazarı, yönetmen.
1967’de İsveç’in başkenti Stockholm’de, 2-10 Mayıs tarihleri arasında ilk oturumunu gerçekleştiren Mahkeme, Aybar’ın belirttiğine göre esas olarak beş konuda incelemelerde bulunacaktı:
“1- Amerika hükümeti (ve Avustralya, Yeni Zelanda, Güney Kore hükümetleri) devletler hukuku bakımından saldırı fiilleri işlemişler midir?
2- Sivil halk ve hedefler, özellikle hastaneler, sanatoryumlar, barajlar, okullar gibi hedefler bombalanmış mıdır?
3- Savaş kanunlarının yasakladığı silahlar kullanılmış veya denenmiş midir?
4- Tutsaklara gayri insani muamele yapılmış, işkence edilmiş, sivil halka karşı misillemede bulunulmuş, rehineler alınıp öldürülmüş müdür?
5- Zorla çalıştırma kampları kurulmuş, kütlece sürgünler yapılmış, jenosit suçu işlenmiş midir?”
Stockholm oturumunda ilk iki konuyu ele alan Mahkeme “ABD’nin Vietnam’da kuvvet kullanmaktan sorumlu olduğu ve bu yüzden bu ülkeye karşı bir saldırı suçu, barışa karşı bir suç işlediği, Vietnam halkının temel haklarına karşı
bir suç işlediği” sonucunun yanı sıra “sivil hedeflere havadan, denizden ve karadan yapılan bombardımanların yoğun, sistemli ve kasıtlı bir nitelikte olduğu kanısına varmıştır.”
Mahkeme söz konusu kararları oybirliği ile alırken, Vietnam’a gönderdiği tahkik komisyonlarından gelen raporların yanı sıra birçok uzmanı, tanığı dinlemiş; çeşitli fotografik ve sinematografik belgelerden de yararlanmıştır. ABD’ye başından itibaren yapılan “savunma verme” çağrıları ise cevapsız kalmıştır.
İkinci ve son oturumunu 20 Kasım-1 Aralık 1967’de Kopenhag yakınlarındaki Roskilde’de yapan Russell Mahkemesi, burada ele aldığı konularda da yine ABD’nin savaş suçu işlediğine, Vietnam halkına karşı soykırıma giriştiğine karar verdi.
Kopenhag oturumundan önce Mahkeme tarafından Vietnam’a gönderilen iki tahkik komisyonu olayları yerinde incelemişti. Mehmet Ali Aybar, bu komisyonlardan birinin başkanıydı. Aybar’ın ekibinde yer alan diğer isimler şunlardı: Finlandiyalı bir doktor olan ve Dünya Sağlık Örgütü’nde danışmanlık yapan Henrick Forss, Fransız siyaset bilimci Denis Berger ve Fransız gazeteci Jean Bertolino.
24 Temmuz 1967’de İstanbul’dan hareketle başlayan Aybar’ın Vietnam günlüğü, 26 Ağustos 1967’de Atina’dan İstanbul’a doğru havalanan uçakta bitiyor. Bir aya yakın süre Vietnam’da incelemelerde bulunan Aybar’ın Vietnam günlüğünü kısaca özetleyelim:
“24 Temmuz 1967 İstanbul’dan hareket. Yeşilköy’den Beyrut, Karaçi, Phnom-Penh üzerinden Hanoi’ye gidiyorum. Mahkeme adına şu üç noktayı tahkik edecek olan komisyona başkanlık edeceğim:
1- Yasak silahlar kullanılmış mıdır?,
2- 2- Savaş esirleri ve sivil halka kötü muamele yapılmış mıdır?,
3- Genocide var mıdır?…”
“29.07.1967 Hanoi. Sabah saat 7.30’da ilk ‘alerte’. Şaşırdık doğrusu. Savaşta olduğumuzu birden fark ettik. Banyoda tıraş oluyordum. Yüzümün yarısısabunlu. Ayağımda terlik, elimde ayakkabı, pantolonu koridorda giyerek bahçedeki sığınağa vardık. Uçaksavarlar birkaç kere ateş ettiler. Biz geldiğimizde sığınak dolu idi. Çimentodan bir kısmı birkaç basamakla iniliyor. Basit bir şey. Sığınağa girişimizle alerte sonu çaldı. Otel müstahdemleri bıyık altından güldüler bizim acemiliğimize.”
6.VIII.1967 “… Bekliyoruz iki büklüm. İlk patlamalar. Bomba mı? Uçaksavar mı? Forss soruyor, “Bomba” diyorlar… Altı kişi çömelmiş (sığınağın tavanı bir metre olmalı, eni de belki bir metre) bekliyoruz. Hoparlörler arada bilgi veriyor: Uçaklar NAM DINH üzerine geliyorlar… Dakikalar, dakikalar. Gene sığınağı sarsan patlamalar… Bekliyoruz ve terliyoruz… Sıcak, rutubetli ağır bir sıcak ve sığınağın sivrisinekleri… Bekliyoruz ve aklıma geliyor, “Güllü’yü bir daha görmemek var” diye; “Güllü’yü babasız bırakmak var” diye ama çarçabuk bu kara düşünceleri itiyorum bu güler yüzlü, cesur halkın arasında…”
8.8.1967 NINH BINH (Misafirhane) “… Bir kadın sedye üzerinde. Baş ucunda ağlayan bir kadın ve bir erkek. Kadının kolu, bacağı, vücudunun görünür yerleri, yüzü yanmış, öldü ölecek. Yanan evinin külleri üzerine koymuşlar sedyeyi. Bize ifade vermek için gelmişmiş. İnlemeye bile mecali yok. Yaralarına sinekler konuyor. Orada sedyenin üzerinde yatıyor. Yaraları görünsün diye sargılarını çıkarmışlar. Bize ifade vermek istediği için getirmişlermiş!… İsyan ediyor insan. İstemiş olsa bile hangi cani doktor izin vermiş buna? Kadın öldü ölecek, derin yanıklar kaplamış vücudunu. Konuşmuyor. Gözleri sabitleşmiş. Bizi görmek!? Haydi canım!… Yaralıların vak’a mahalline nakledilmiş olmasının biz komisyon üyelerini üzdüğünü söyledim. Hastane 10 km. mesafede imiş. Kendilerinin ısrar ettiği cevabını verdi. ‘Doktorlar izin vermemeliydi’ dedim. Bu olay kötü tesir etti, hepimize. Hele ölüm halindeki kadının sedye ile getirilmesi…”
15.VIII.1967 Hanoi-THUONG THANH komünü, GIALAM distrikti. “… İki ağır bomba 88 evi yerle bir etmiş. Bir tanesi kocaman, içi su dolu bir krater açmış. Bombanın düştüğü yerin tam yanındaki teker kişilik iki sığınağa barınmış iki kadın bombanın nefesinden ölmüşler. Biraz ilerde bir genç kadın yıkılan evinin enkazı arasından bir şeyler topluyor. Yanına vardık. Genç ve güzel bir kadın. Kederli. Toparladığı şeyler arasında bir çift lastik erkek ayakkabısı, birpantolon, kocasının elbiseleri. Kocası hemen oracıkta ölmüş. Hem anlatıyor hem ağlıyor. “İki çocukla kaldım” diyor. Dayanılır gibi değil.”
22.VIII.67 Hanoi. “Saat 16.30. Bombalanan yerleri gördük. Korkunç. Ne yazayım? İçimde bir eziklik. İnsanlar, çocuklar, kadınlar ölmüş, yaralı. Bir yerde üç ölüyü çöküntüler arasından çıkarmışlar, hareketsiz, sedyede götürüyorlar. Beride bir el, bir çocuk kafasını tutar…”
Mahkemenin vardığı sonuçlar:
1. Amerika Birleşik Devletleri hükümeti, devletler hukukuna göre, Vietnam’a karşı saldırı eylemleri işlemiş midir?
Oybirliğiyle, EVET.
2. Örneğin hastaneler, okullar, sağlık tesisleri, barajlar vb. gibi tamamen sivil hedefler bombardıman edilmiş midir? Edilmişse, ne ölçüde?
Oybirliğiyle, EVET.
Şu sonuca varmaktayız ki, Amerika Birleşik Devletleri hükümeti ve askerî kuvvetleri sivil halk, konutlar, köyler, barajlar, su setleri, sağlık tesisleri, cüzzam hastaneleri, okullar, kiliseler, tapınaklar, tarihî ve kültürel anıtlar da dahil olmak üzere sivil hedefleri büyük bir ölçüde kasıtla, sistemli bombardıman etmekle suçludur.”
“MERHABA ERNESTO GİBİ ÖLENLERE”
Bu dönem hem Türkiye’de hem de tüm dünyada ABD’nin Vietnam’da yaptığı katliamı kınayan eylemler yapılıyordu. ABD’li akrist Jane Fonda, bu eylemlerin önderlerinden biriydi. Türkiye’de devrimci gençlerin yaptığı eylemlerden bir tanesi de 28 Eylül 1967 Perşembe günü düzenleniyor, Amerikan Haberler Merkezi’nin önüne Mustafa Kemal Atatürk’ün “Mazlum milletler, zalimleri bir gün mahv ve perişan edeceklerdir” sözü yazılı bir çelenk bırakıyordu.
“İkinci kurtuluş savaşı” verdiklerini söyleyen Türk devrimci gençleri de ulusal kuruluş savaşı veren ülkelerle ilgileniyor o ülkelere gidip savaşmak istiyorlardı.
68 kuşağının önemli sloganlarından birisi şuydu:
“Ho Ho Ho Chi Minh, İki üç daha fazla Vietnam, Ernesto’ya bin selam.”
Küba’ya, Vietnam’a gitmek isteyenler oldu. Olanak bulamadılar. En yakın yer Filistin’di araya gitmeye başladılar. İlk olarak Gaziantepli iki genç 1968’de gitti Filistin’e. Gidenlerin sayısı 1969’dan itibaren artmaya başladı.
“Merhaba Ernesto Gibi Ölenlere”
Deniz, 1969’da Filistin’den döndükten sonra ilk kez ODTÜ Öğrenci Birliği seçimlerinde, daha sonra da SBF Öğrenci Derneği’nin düzenlediği bir anma toplantısında bulundu.
SBF Öğrenci Derneği Başkanı Cengiz Çandar tarafından, 2 Eylül 1969’da ölen Kuzey Vietnam Devlet Başkanı Ho Chi Minh için SBF’nin konferans salonunda, “Ho Chi Minh’i Anma” töreni düzenlendi. Anma töreninin yapılacağı salona Mustafa Kemal Atatürk ile Ho Chi Minh’in iki posteri yan yana asıldı. Bu anma törenine katılan Deniz, bir de konuşma yaptı.
7 Eylül 1969 Pazar günü yapılan törende Deniz, özetle şu konuşmayı yaptı:
“Amerikan emperyalizmine karşı yedi iklim, dört cephede mücadele ettiğimiz, Bolivya’da, Venezüella’da, Angola ve Vietnam’da kahramanca ölmesini bildiğimiz bugünlerde Ho Chi Minh arkadaşı kaybettik. Onun Amerikan emperyalizmine karşı verdiği kavgada, kararlı, azimli tutumu zor günlerimizde bizlere yol gösterecek ve Vietnam halkının milli demokratik devrim mücadelesinde inançlı adımları oportünizme karşı mücadelemizde bizlere örnek olacaktır.”
Deniz sözlerini Özkan Mert’in şiirinden dizeler okuyarak bitirdi:
“Merhaba Ernesto gibi ölenlere
Merhaba Camillo gibi ölenlere
Merhaba Ho Chi Minh’lere
Yuh olsun emperyalizme.”
Törende SBF Öğrenci Derneği Başkanı Cengiz Çandar, Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi asistanlarından Doğu Perinçek, Malatya Eğincik köyü muhtarı Köse Polat, SBF öğretim üyesi Türkkaya Ataöv, FKF Genel Sekreteri Ruhi Koç, SBF Fikir Kulübü Başkanı Danyal Oral Çalışlar ve Cumhuriyet gazetesi yazarı İlhan Selçuk konuşma yaptı.
“MİLLİ KURTULUŞ SAVAŞLARIYLA VE VİETNAM HALKIYLA DAYANIŞMA DERNEĞİ”
Milli Kurtuluş Savaşlarıyla ve Vietnam Halkıyla Dayanışma Derneği adı altında 1969 yılı Aralık ayında bir dernek kuruldu.
Derneğin amacı: Elli yıl önce Türkiye halkını esir etmek için yurdumuzu istila etmiş olan ve bugün Türkiye’yi yarı-sömürge bir ülke olarak sömüren emperyalizme karşı, milli kurtuluş savaşı veren halklarla ve emperyalizme karşı yıllardır kahramanca mücadele eden Vietnam halkıyla, halkımız arasındaki dayanışmayı güçlendirmektir.Bu amaçla demek, milli kurtuluş savaşlarının niteliklerini anlatmak ve kendi milli kurtuluş savaşımızla bağlarını göstermek için konferanslar ve açıkoturumlar düzenler, bu yolda yayın yapar.
Derneğin kurucuları: 1-Tarık Almaç: İTÜ Öğrenci Birliği Başkanı, 2-Dursun Akçam: Öğretmen, Yazar, TÖS İkinci Başkanı, 3-Muammer Aksoy: SBF Profesörü, Türk Hukuk Kurumu Başkanı, 4-Çetin Altan: Yazar, Eski İstanbul Milletvekili, 5Nahit Arda: Emekli Kurmay Albay, Yazar, 6-Ahmet Arif: Şair, Gazeteci, 7-Türkkaya Ataöv: SBF Doçenti, Yazar, 8-Mehmet Barlas: Cumhuriyet Gazetesi Dış Politika Yazarı, 9-Fakir Baykurt: TÖS Genel Başkanı, Yazar, Romancı, 10-İbrahim Çamlı: Dış Politika Yazarı, 11-Cengiz Çandar: SBF Öğrenci Derneği Başkanı, 12-Ayberk Çölok: Halk Oyuncuları Sanatçısı, 13-Deniz Gezmiş: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Öğrencisi, 14-Mevlüt Karakaya: Köylü, Değirmenözü Köyü-Kütahya, 15-Hamdi Konur: Öğretmen, Yazar, 16-Uğur Mumcu: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Asistanı, Türk Hukuk Kurumu Yönetim Kurulu üyesi, 17-Tuncer Necmioğlu: Halk Oyuncuları Genel Başkanı, 18-Ömer Özerturgut: İşçi Köylü Gazetesi Yazı İşleri Müdürü, 19-Doğu Perinçek: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde Dr. Asistan, 20-İlhan Selçuk: Cumhuriyet Gazetesi Yazarı, 21-Bahri Savcı: SBF Profesörü, TÖDMF Eski Başkanı, 22-Ali Sirmen: Akşam Gazetesi Dış Politika Yazarı, 23-İsmet Sungurbey: İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Profesörü, 24-Güner Sümer: AST Yönetmeni, Oyun Yazarı, 25-Ahmet Yıldız: Senatör, MBK Üyesi, 26-Gün Zileli: TDGF Merkez Yürütme Kurulu Üyesi.
O dönem SBF’de öğretim üyesi olan Prof. Bahri Savcı, bu dernek yüzünden Ankara Sıkıyönetim Komutanlığı Askeri Savcılığı’nın Evrak no: 1971/125, Esas no: 159, Karar no: 122 iddianamesiyle yargılanmıştı.
Devrimciler bu derneği kurduklarında Güney Vietnam’ın Türkiye Büyükelçiliği’nin sahiplendiği, “Türk-Vietnam Dostluk Derneği” faaliyetteydi, eylem, toplantılar düzenliyor, broşür yayımlıyor ABD’nin Vietnam’daki politikasını destekliyordu.
1956’da Kuzey Vietnam ve Güney Vietnam olarak iki ayrı cumhuriyete bölünmüş olan ülke, 1976’da Vietnam sosyalist Cumhuriyeti olarak birleşti.
Emperyalizm girdiği ülkeleri bölüyor parçalıyordu şimdi Afrika’da, Ortadoğu’da yaptığı gibi. Kuzey Yemen, Güney Yemen. Yıllarca çatıştılar. 1990’da iki devlet resmen birleşti. Güney Kore ile Kuzey Kore halen çatışma halinde.
BOP-YDD ile başlayan müdahaleler sonucu Irak, Mısır, Libya’da iç savaş yaşandı. Şimdi emperyalizmin müdahalesi Suriye’de devam ediyor. Türkiye hükümeti, Suriye hükümetinin yıkılması için destek veriyor. Sol muhalefet ise Suriye’nin iç işlerine karışılmasına karşı çıkıyor.
“BÜTÜN DÜNYA HALKLARI YAKIN BİR GELECEKTE EMPERYALİZMİN ÜSTESİNDEN GELECEK”
Devrimci gençlik örgütlerinin 25 Mayıs 1967’de yayımladığı bildirideki Vietnam kurtuluş savaşı için yapılan değerlendirme günümüzdeki durumu da açıklıyor kanısındayım:
“Kurtuluş savaşı veren Vietnam halkının milliyetçi güçleri ile dayanışma halindeyiz. Bütün dünya halkları yakın bir gelecekte, emperyalizmin ve yerli ortaklarının üstesinden gelecek, yurtlarında kendi ulusal geleceklerine uygun halktan yana demokrasiler kuracaklardır.”
Turhan Feyizoğlu
Odatv.com
dssteknoloji
İSTİHBARAT SAHASI 
Yorum yazabilmek için oturum açmalısınız.